"Zawsze bądź pierwszorzędną wersją siebie, zamiast być kiepską kopią kogoś innego." Judy Garland, amerykańska aktorka i piosenkarka.
Ta postać zdecydowanie miała w sobie siłę, dzisiaj Dzień Kobiet, dlatego dziewczyny, którym dzisiaj oddajemy głos, opowiedzą Ci o bohaterce, które według emitują wielką siłą i warto brać z nich przykład. My już w tym miejscu chcemy im podziękować jesteście wspaniałe!!
Bardzo często myśl „silna kobieta” idzie w parze z wyobrażeniem o przygniecionej życiem, problemami i tragediami kobiecie, która boryka się z brakiem pieniędzy, pracy, wychowaniem mniejszej lub większej gromadki potomstwa i kiedy to jej się wszystko udaje – czyli spina jej się życie i jakoś wiąże koniec z końcem, przyjmując ciosy męża despoty i inne codzienne nieszczęścia – wówczas mówi się o niej, że to silna kobieta, że daje siłę – bo skoro ona sobie może poradzić, to i Ty możesz, i ja – w końcu my nie mamy aż tak źle jak ona (a i tak narzekamy).
Dla mnie kobietą, która daje siłę, jest zupełne przeciwieństwo takiego obrazu. Dla mnie uosobieniem kobiety dającej siłę jest Chyłka, Joanna Chyłka – bohaterka książek Remigiusza Mroza.
Chyłka to młoda prawniczka, żyjąca dość luksusowo (choć na kredyt) w centrum Warszawy i pracująca w znanej prawniczej korporacji. Znana, nielubiana i poważana w kręgach. Kobieta, która jest głównie mądra i wie, co to logika. A kobiety myślące logicznie to silne kobiety. Chyłka wszystko osiągnęła swoją ciężką pracą, na przekór życiu i ojcu. Swój sukces zbudowała na podwalinach edukacji, na wytrwałości w dążeniu do celu i na sfokusowaniu się na pracy. Chyłka nie daje się omotać adoratorom, a co więcej – nie poddaje się uczuciu, które niespodziewanie na nią spada. Dzięki temu jest w stanie panować nad swoim życiem i iść ciągle pod prąd, miażdżąc przeciwników i odnosząc kolejne zawodowe sukcesy. Ponad emocjami i poza schematem – to również cechy kobiet, które charakteryzują się silną osobowością. Wychodzenie poza schemat i uniezależnienie się od emocji jest formą obrony, budowania image, tworzenia dystansu (któż chciałby być blisko z taką dziwaczką, której przysmakiem jest mięcho i tequila na śniadanie?) i Chyłce akurat z tym bardzo do twarzy. Kobieta – robot – czyż nie takie są silne kobiety? Zimna, pusta emocjonalnie, bezpośrednia suka – to dobre sformułowanie, jednak to zimnosuctwo jest oznaką jej siły, jest jej mieczem i tarczą jednocześnie, jest trampoliną do zawodowych sukcesów (bo jak wiadomo, w biznesie nie ma sentymentów). Samodzielna, niezależna, odpowiedzialna, groźna i tajemnicza – oto kobieta, która daje radę z uśmiechem na ustach.
Czytając serię o Chyłce wielokrotnie marzyłam o tym, aby właśnie taką siłę mieć w sobie. Siłę płynącą z wnętrza, z rozumu, z potrzeby walki z systemem, ze schematem, ze stereotypem. Być niezależna od emocji, nie poddawać się złudzeniom, zawsze (ale to zawsze) być tą rozsądną i skupioną na celu i wykonaniu zadania. Ładować akumulatory sukcesami okupionymi ciężką pracą i wytrwałością. Każdorazowo po kolejnym tomie Mroza z Chyłką (i oczywiście uroczym Zordonem) w roli głównej mam w sobie wielką determinację, aby osiągać kolejne cele, szczyty i iść naprzód.
Oczywiście Chyłka jest nieszablonowa, nieidealna i niesamowita jednocześnie. Ma wiele wad, dużo pije i pomiata ludźmi. Nie jest ideałem. Ale czyż myśląc „ideał” nie wyobrażamy sobie raczej blondynki w typie Scarlet Johansson leżącej na kanapie i pachnącej? Ja tak – a taka pachnąca blondynka to raczej słabiutka kobietka potrzebująca różowego futerka i mężczyzny, który za nią zdecyduje, co robi w sobotni wieczór.
„Czterdzieści i cztery” Krzysztofa Piskorskiego zdobyło Zajdla za rok 2016. Nie dziwię się temu: to bardzo przyjemna lektura, opowiadająca o świecie w którym wynaleźliśmy Ether i nauczyliśmy podróżować się między wymiarami. To drugi tom cyklu „Świat Etheru”, ale jak jego tytuł wskazuje, powieści można czytać osobno, bo opowiadają zupełnie inne historie.
Lecz to nie o samej książce, a jej bohaterce miałam pisać. Główny prym w tej historii wiedzie Eliza Żmijewska, która jest typ typem kobiecych postaci, której mi osobiście w literaturze brakuje. To stosunkowo młoda, choć z bagażem doświadczeń, kapłanka Żmija, która z jednej strony jest osobą pełną elegancji i wdzięku, a z drugiej: to kobieta z charakterem. Zawsze dąży do wyznaczonego sobie celu, jednocześnie pozostając naprawdę sympatyczną postacią, która troszczy się o swoich bliskich. Przy tym nie użala się nad sobą i jest ze wszech miar damą na miarę XIX-wieku. To postać, która naprawdę może inspirować, bo pokazuje, że kobieta w literaturze może być pełnowartościową bohaterką, której rola nie sprowadza się do romansowania, albo bycia panną w tarapatach.
Przez wszystkie tomy Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz poszukuję zawsze nowych informacji o Gabrysi Borejko. Polubiłam ją od pierwszej wizyty w domu Borejków, nastolatkę zakochaną w Januszu Pyziaku. Potem mamę, samotną, porzuconą przez męża kobietę. Która odnajduje jednak szczęście przy boku innego, kochającego ją mężczyzny.
Gabrysia zawsze mi imponowała. Mądrością i wewnętrzną siłą. Tym, że nie poddawała się nigdy, upadki brała jako lekcję pokory i podnosiła się z nich, aby za chwilę być szczęśliwą, pogodną.
Gabrysia na kartach książek dojrzewa, dorasta, staje się autorytetem dla córek, jest podporą dla bliskich. Staje się moją ulubioną kobietą, z której bije siła kobiecej intuicji, spokoju i dobra.
